Matody pracy
Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz
Podstawowym założeniem Metody Dobrego Startu jest wspomaganie rozwoju psychomotorycznego dziecka. Założenie to realizowane jest poprzez odpowiednio zorganizowaną zabawę i aktywne wielozmysłowe uczenie symboli graficznych: łatwych wzorów, wzorów literopodobnych, liter i znaków matematycznych. Zajęcia prowadzone Metodą Dobrego Startu skupiają się na rozwijaniu funkcji biorących udział w uczeniu się czytania i pisania (poznawczych i ruchowych) oraz ich współdziałania (integracji percepcyjno-motorycznej). Posiadają one stałą strukturę, w której występują trzy podstawowe elementy: ćwiczenia ruchowe, słuchowe i wzrokowe, stopniowo łączone w ćwiczenia koordynacji ruchowo-słuchowej i ruchowo-słuchowo-wzrokowej. Zwieńczeniem zajęć jest reprodukcja znaków graficznych oparta na wykonywaniu ruchów zharmonizowanych z rytmem poznanej piosenki.
Edukacja matematyczna według Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej
„Dziecięca matematyka” według koncepcji Edyty Gruszczyk –Kolczyńskiej to autorski program edukacji matematycznej, którego głównym celem jest wyposażenie dzieci w umiejętności matematyczne stosowane w codziennym życiu, rozwijanie logicznego myślenia oraz kształtowanie odporności emocjonalnej potrzebnej do pokonywania trudności. Metoda opiera się na systematycznym prowadzaniu zajęć rozwijających takie sfery jak: orientacja przestrzenna, dostrzeganie rytmów, kształtowanie pojęcia liczby, liczenie, klasyfikowanie, układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych, ważenie, mierzenie płynów, kształtowanie intuicji geometrycznych, konstruowanie gier, zapisywanie czynności matematycznych. Zaproponowany przez autorkę program edukacji matematycznej ma ułatwić dzieciom start w szkole podstawowej i przyczynić się do osiągania przez nie sukcesów w późniejszej nauce matematyki.
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Główna idea metody zaproponowanej przez Weronikę Sherborne zawarta jest w nazwie „Ruch Rozwijający”. Według autorki ruch, będąc podstawową i naturalną potrzebą człowieka oraz niewerbalnym środkiem porozumiewania się, może być środkiem do rozwijania świadomości własnego ciała i otaczającej przestrzeni, usprawniania fizycznego, nauki dzielenia otoczenia z innymi osobami i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu. Prosty i uniwersalny system ćwiczeń – zabaw – relacji, wyprowadzony z naturalnych potrzeb dziecka zaspokajanych w kontaktach z dorosłymi, zapewnia dziecku poczucie bliskości fizycznej i emocjonalnego ciepła, a jednocześnie uczy wyodrębniania siebie i swojego ciała z otaczającej przestrzeni.
Metoda gimnastyki twórczej Rudolfa Labana
Improwizacja ruchowa zaproponowana przez Rudolfa Labana to gimnastyka preferująca odchodząca od ruchu wykonywanego na komendę na rzecz ruchu podejmowanego z własną intencją, fantazją i doświadczeniem. Zadania ruchowe zgodnie z koncepcją autora powinny przybierać postać poleceń otwartych, zapewniających dużo swobody i możliwości decydowania o sposobie wykonywania ruchu. Tematyka ćwiczeń obejmuje pięć zasadniczych działów: wyczucie własnego ciała, wyczucie przestrzeni, wyczucie ciężaru ciała i siły, rozwijanie płynności ruchów oraz współdziałanie z partnerem lub grupą.
Pedagogika zabawy Klanza
Metoda Klanzy to metoda pracy z grupą, której celem jest nauka budowania pozytywnych relacji w zespole oraz wyzwalanie aktywności uczestników. Metoda ta, spisana przez Zofię Zaorską, sprzyja rozwojowi osoby i grupy poprzez zabawy nastawione na wspólne działanie, ujawniające siłę zespołu i jego wielorakie możliwości. Źródłem inspiracji do powstania metody Klanzy jest pedagogika zabawy, ożywiająca tradycyjne nauczanie o gry ułatwiające wejście w grupę, zabawy rozluźniające, działania parateatralne, zabawy integrujące umożliwiające wszystkim wspólną aktywność, bez rywalizacji. Charakterystyczne dla pedagogiki Klanzy jest dbanie o radosna atmosferę, dobre samopoczucie uczestników, wyzwalanie pozytywnej energii i chęci do działania.
Pedagogika Marii Montessori
Istotą Pedagogiki Montessori jest stwierdzenie, że ponieważ każde dziecko jest inne, powinno rozwijać się według stworzonych przez siebie, – czyli przez swoje możliwości, kompetencje i umiejętności – indywidualnych planów rozwojowych tak, aby ich właściwa realizacja umożliwiała mu samodzielną i efektywniejszą naukę. Ta myśl przewodnia determinuje konsekwencje metodyczne; ponieważ każde dziecko jest inne i każde ma inne potrzeby i zainteresowania. Odpowiednio stworzone środowisko w którym przebywa dziecko respektuje kolejne fazy zainteresowań, związanych z jego rozwojem. Wszystkie materiały są uporządkowane tematycznie i łatwo dostępne (umieszczone w zasięgu ręki dziecka) oraz dostosowane do potrzeb rozwojowych dziecka.. Nauczyciel w tym procesie jest pośrednikiem pomiędzy otoczeniem a dzieckiem i pomaga mu samodzielnie odkrywać rzeczywistość.
